سلام!
آسمان آبیست، خانه خالیست و موسیقی دلنشین می شنوم.
دیشب بعد از خیلی وقت با احمد چت کردم. دلم برایش تنگ شده بود.
نکته: من لاشی نخواهم شد! هر چند تصور اش می خورد برای زنی شور انگیز. ولی! من لاشی نیستم و نمی شم. مثلِ سیگار می مونه. تو آگهی ها و فیلم ها خوشگله، ولی نمی خوای که به دودی مضر وابسته شی!
خلاصه. این روز ها خوش می گذرند با این که بیشتر زمان خانه هستم و ولو، داداشم و خانم اش میان پیشمان، آشپزی می کنم، زنانگی ام را زندگی می کنم و چاشنی همه چیز شاید پرخواش های گاه به گاهم اند که باید رویشان کار کنم. و هی! مانیتور دارم! این آسمان آبی خیلی شیرینه!
با این که هوا سرده. ولی شیرینه!
دیگه که امروز باز ناخن هایم را لاک زدم و مرتب شدند. سعی بر این هم دارم که در روز ها یک ریزه هم که شده، ورزش کنم. و مثلا سه دفعه ورزشِ روز های سابق، حتی روی رقصیدن ام هم تاثیر مثبت گذاشتند.
بهار شده! می فهمی؟ خیلی جذابه!
چند دقیقه ی پیش در آرشیو پیام های خودم و هدی می چرخیدم، یه عکس از چتم با او دیدم. چههههه قدر زخم زد به من!
عجیب غریب..! بعد جالب اینم هست که منم خستگی نا پذیر بودم.. این انرژی خداییش می تونه آدم رو به موفقیت های زیادی برسونه.
می گم حیف؟ نمی دونم. بالاخره برای رشدِ فردیم نیاز بوده. و همون موقع، متوجهِ زخم ها نبودم، متوجه آسیب هایی رابطه ی خیالی ام و برایم شیرینی هایی هم داشت. خلاصه! زندگی خیلی خفنه! و سعی کنیم با آدم های دلنشین معاشرت کنیم، از والدین و فامیل گرفته تا رفیق هایی که به عجیب ترین حالت های ممکن باهاشون آشنا می شیم.
تولدم بهم نشون داد که با این که پارتیِ بزرگی نگذاشتم که یک عالمه آدم بیاد، ولی خیلی لذت داشت برایم. پارتی ها یه نوع جذابیت دارند، این نوع دور همی ها شیرینی های خاصِ دگری. تو پارتی هم در شلوغی خودت رو گم می کنی، هم می تونی یه خلوت دنج با کسی ایجاد کنی و هم بازی های دست جمعی کنی. اما مثلا به عنوانِ صاحبِ مجلس نمی تونی با همه ی مهمون ها صحبت های عمیق داشته باشی. ولی دورهمی های کوچک به دل می نشینند چون یک عالمه می توانی صحبت کنی. و چون من این جمع ها را تازه دارم تجربه می کنم با این کیفیت ها، لذت می برم از تماشا کردن و تحلیل کردنشون. یکی دیگه از دوستام هم می گفت که ما ها تازه الآن انگا جایگاه خودمون رو پیدا کردیم. راستم می گفت. قبلا به اجبار می رفتم در برنامه هایی، که حضور فقط داشته باشم. اما الآن آدم با آنانی که می خواهد نشست و برخواست می کنه و نگرانِ پر شدنِ جایگاه اش نیست.
نگرانِ جایگاه.
جایگاه.!
خلاصه.. دنیای خارج از مدرسه یه جورِ خفنیه. درکم از آدم ها، از زندگی. وای مثلا چه قدر جادویی اند لحظاتِ ناب و کم جمعیت. فقط از حس ها مون باید استفاده کنیم تا سالم هستیم. فقط از احساساتت استفاده کن و دنیا... اوووووووف! این هدیه است! فقط عشق می کنی! (درسته گاه شاید زخم شیم، مثلا با آبنباتی که داریم می خوریم - برای من واقعا پیش اومده در کودکیم - یا از سر سره بیافتیم پایین یا با کنارِ آبشار لیز بخوریم.. ولی بازم شیرین بوده، ها؟)
و این که: یادم افتاد چند روز پیش که من الآن دارم آرزوی ۵ سال پیشم را زندگی می کنم! خدا رو شکر!
الآن نزدیک هفت سال میشه که من بزرِ رویام درونم کاشته شد و با پستی و بلندی هایش، از نوجوان تبدیل شدم به زنی که خودش را هنوز خیلی خام احساس می کند.
پرخواش هایم را باید کم کنم و آرامش بیشتری داشته باشم.
دیدی چی شد؟ من می خواستم به کارای دانشگاهم برسم، در عوض اش نوشتم.
واسه خودم خیال می کنم خواننده دارم، ذوق کنم :)
ولی مرسی که نوشته هایم را می خوانی!
راستی، حالم خوبه! :)
بدرود.
