اولین مطلب از لپتاپ جدید
سلام!
آخه این چه وعضِشه که تنها امکان استفاده ی من از آزادی بدون فیلترشکن، تلگرام باشه؟ مسخره است!
و همه چیز عادت است! من برای تولدم، صاحب یک لپتاپ جدید شدم و مثلا جای بعضی از حروف فارسی اش، جا به جاست. ولی عادت خواهم کرد. چرا که باید comfort zone را ترک کرد برای پیشرفت. بلی!
این اولین مطلبم است با لپتاپ جدید. سلام :)
و این روز ها مقداری فکر کردم به آنانی که قبلا در زندگی ام پررنگ بوده اند. این دفعه استثنا‌‌ئا منظورم مردان نیستند. بلکه مربی هایم و باشگاه هایی که در آن ها ورزش می کردم. خیلی الکی و ساده آن زندگی پیشینم را که دوستش هم داشتم، رها کردم. اما من برای پیشرفت، باید رها کنم و رها باشم.
برای من این تلخه که ایران برای غربی ها، بی اهمیته.
دیشب این را پای عکسیم در اینستاگرام نوشتم:
«من آرزو های بزرگی داشتم که خواستم عکاس شوم. می خواستم منم مثل مستند ساز ها و خبرنگار ها برم جا هایی که معدود افراد میرن. شایدم دوست داشتم فکر کنم خونم از بقیه رنگین تره.. به هر حال، وقتی عگس های این ماه های اخیر رو می بینم، خوش حال میشم. من در یکی از ناب ترین دوره های زندگیمم. شاید دوباره از همه چیز روزی بکنم و رها شوم، اما لا اقل یک کاری در آن رهایی برای گشنه نماندن باید انجام دهم. به هر حال، الآن در ناب ترین روز های زندگیمم.
با سادگی هایش.
امروز نیز روز خوبی بود!
با این که برای قدیمی ترین دوست زندگیم، نا رفیقی کردم.
و در روز های گذشته، اشتباه عظیمی کردم.
و آن قدر سر در گم هستم که این همه ماه ام بی سر و ته گذشت. ولی خیلی ذوق می کنم که فارسی ام بی لهجه است و این کشور و فرهنگ و مردم اش را می شناسم. شاید ارتباطات توریست طوری نداشته باشم و هی همه آدم رو دعوت نکنند، ولی این بهترین پیشینه است برای من که بفهمم من رسیده ام. من به اینجا تعلق دارم که دیگر مهمانی گذارا محسوب نمی شوم.
این که من با توریست ها فرق دارم برام خیلی حذابه. منم سهیم شدم در این گنج زیبا که هویت من و توست.
شبت زیبا.»
آهنگ lost song از Olafur Arnalds هم زیباست و همراه این مطلب.
هوای تهرانم که فوق العاده است!
و به فاطمه قول دادم که تا پنجشنبه عکسام نظم داشته باشند و متنم را نوشته باشم.
بسم الله! :)
حالم در مجموع، خوبه. خدا رو شکر!
بدرود
