بشقاب پرنده ای که نمی گذارد کلاس رود
سلام!
الآن در هامبورگ در اتوبوس نشسته ام به سمتِ کیل.
برای عکاسی از آذین به آنجا دارم می روم و خوش حالم از کیل می توانم دیدن کنم. آذین یکی از سوژه هایم هست.
هامبورگم شهره قشنگیه ها.. لاافل با وجود بزرگ بودنش، سرسبزه.
داشتم به بی ذوقیم فکر میکردم. به تفاوت سفر من و یک بچه که اولین بار با اتوبوس جایی می رود.. یا فرد مؤسنی.. دیگه برایم سفر معمولی شده.. ذوق دارم و خوش حال هستم، اما کمتر بیتابم برای سفری.. هر چند عاشقانه خودم را به باید و راه می سپارم.
عجیبه برایم..
امروز صبح جوابِ ایمیل استادم برای دیدار را دادم که بهش گفتم «به گمانم سه شنبه من هم میام.» استاده عزیز ایمیل زد که تو حتما حضور خواهی داشت چون منم اصلا برای تو دارم میام! و باز من جواب دادم «ولی شاید تو راهم به سویِ چیرلیدِر هایم یک بشقاب پرنده مرا سمت خودش بکشد و مرا ببرد به فضا. اتفاق خبر نمیده!»
خودم که خیلی با جوابم حال کردم.
هر چند شاید استاد هایم فکر کنند در حالت مستی یا نائشه ای این ایمیل ها را می نویسم.. ولی باحالن!
به ادیت عکس بپردازم.
راستی، یاسی هم پروسه ی کنکورش بالاخره تمام شد! آمــیــــن!
فکر کنم امسال فامیل انتظار دارند بیشتر از واقعیتی که پیش خواهد آمد، مرا ببینند.. و یاسی هم چنین تصوراتی دارد.. منم دوست دارم باش وقت بگذروزنم، اما چهار هفته از اقامتم را راحت در سفر سپری خواهم کرد.. برای عکاسی در دهی در شمال هم خانواده دعا می کنند جور نشه و کسی رو پیدا نکنم و کلا فراموش کنم قضیه رو.. اما من می خوام انجامش دهم. و می دهم!
بدرود!
