روزگار شیرین

سلام.

تضاد دارم از خوش حالی و ناخوشی. از جهتی حالم خوبه که این همه عشق دارم بورزم. ولی از جهت دیگر هم حالم خیلی خوب نیست. شاید چون فرا از تصور هفته ی پیشم که کلاس تکواندو بودم و خوش حال از نظم جدید زندگیم، فعلا تصمیم ندارم برم سر تمرین ها. الکی خودم رو می پیچونم و همچنین آشناهایم را می پیچانم. شاید من یک پیچگوشتی عظیم هستم. یا حتی یه «پیچ-چربی». پیچ چربی ای با انگشتانی زخمی و سوزان.
امانم را می برد درد انگشتانم.
و الآن نمی سوزند دیگر، خوش بختانه. چهار ده دقیقه مانده به یک بامداد. و خواب آلود هستم.

امشب فاطمه رو دیدم. دوستش دارم.
برای دوستامون باشیم، خوبه!

می ترسیدم از فراموش شدن. فعلم را در گذشته صرف می کنم ولی همچنان می ترسم.
امشب هم دو مرد سوار بر موتور این سوال را به من گفتند «این متاهله، من مجرد. هستی؟». لعنت.

می خواهم فکر نکنم و مثل یک قاصدک پرواز کنم.

و فاطمه ازم پرسید که چرا من افسرده ام. نمی دونم. قدیم ها فکر می کردم افسردگی یه دلیل می خواد. که شاید دلیل داره. ولی سرطان هم یهویی میاد. بی دلیل. یا سرماخوردگی. یهو دماغت میگیره. افسردگی هم همینطوره. دلیل خاصی نداره، شایدم من نمی دونم. ولی یه چیزیه که گاه به گاه موجب اذیتت میشه. میشی یه تیکه گوشت که روحش بی نور شده. لعنت.

ولی!!! یادم نرود که عطش دیدن خواننده مورد علاقه ام را برطرف کردم. و این که خیلی چیز ها فهمیدم. چهره ام هم دارد زنانه تر می شود. و یادم باشد که کار های بزرگی در سال گذشته کردم. یادم نرود! یادم بمان.
یادم بمان.
یادم بمان.
یادم بمان.

خواب های جالبی می بینم.

و الآن دستم روی گردنم فشرده بود و نبض ام را حس کردم. یکی از پدیده هایی که همیشه برایم جذاب بوده، تپش قلب است. خیلی وقت ها به صدای قلب خانواده ام گوش می دادم و از حس نبض ام لذت می برم از قدیم. این که همیشه از قبل از تولدمون کار می کنه تا زمانی که بمیریم، خیلیه!!! بدن خیلی چیز هیجان انگیز و خارق العاده ایه!

01:10

بدرود