روزگار شیرین

دوستی جدید پیدا کردم به نام ایریس.
دختر مهربان و خوبیه و باش خیلی راحتم در همین یک هفته ی آشنایی مان.

دو ساعت دیگه باید نمایشگاه باشم که سه ساعت و خرده ای دیگر افتتاح می شود.
دیروز استادم و من چشم تو چشم شدیم و حالم رو پرسید که خیلی خوبه!

راستی.. یه فیلم جدید اکران شده در مورد مردی که مدتی مجبودر است خودش را بر کره ی مریخ زنده نگه دارد.
و باز به این پی بردم که انسان بودن به حس داشتن است. به اشک ریختن و جیغ زدن و ترسیدن و عاشق بودن.
چقدر جذابه زندگی کردن!

به نظرم، در اطرافم و اجتماعی که از قبل از دانشگاه رفتن داشتم، فقط نینا میتونه درکم کنه.. با راکل شاید. درک از لحاظ اهمیت احساس. و احترام گذاشتن به دنیا. نمی دونم چطور توسیف اش کنم... ولی.... ولی... می دونم که خیلی برام جالبه و حس خوبی درونمه.

الآن داداشم داره یه ویدئو توضیحی در مورد فیزیک می بینه. دیشب هم مهمانی بودیم و آخر شب با امیرحسین در مورد انتخاب رشته حرف زدم.. امیرحسینم باحاله! خلاصه، در مورد درس های دیپلمم که فیزیک و ریاضی و شیمی بودند حرف زدیم. اولا که دمم گرم که دو سال چنین درس هایی تحمل کردم و دوما جالبه الآن کاری می کنم که اصلا ربطی به درس های دیپلمم نداره. البته احتمالا اگر دوباره بر می گشتم به اون زمان، دقیقا همین درس ها را انتخاب می کردم. شاید چون اونقدر راحت نبودم با آدم های مدرسه که در بحث های تحلیلی و ادبی، حرف های خالص ام را بیان کنم. و برای اون درس ها در امتحان دیپلم خیلی بیشتر باید تلاش می کردم.. برای همین هم به نظرم رشته های انسانی به نظرم سخت تر هستند.. اما جذاب تر اند. هر چند حسِ احمق بودن دارم بعضی اوقات در مکالمه با آدم های رشته های انسانی، ولی قشنگ تر و پُر تر حرف می زنند.

روی پای چپم احتمالا یه خالکوبی کوچک کنم. نماد ارزش هایم و دخترونگی ای که فاطمه هم می گه خوبه هستش.. چند ماه بیشتر به اتمام تین ایجری ام نمانده.. این روز ها عجیب اند و ازشون عکس باید بگیرم.

دیروز هیچ لباسی دیگه نداشتم!
یا همه کهنه و پاره اند، یا کثیف.
پیش به سوی شستن لباس ها و سپس نمایشگاه!

بدرود!