روزگار شیرین

دیشب مطلب نوشتمو وسط اش خوابم برد... ادامه اش را خواهم نوشت و اینجا گذاشت.

راستش خیلی حس خوش حالی دارم از دیروز عصر.. عجیب خوش حال! دیشب مدام الکی می خندیدم و ذوق می کردم. آخر های شب هم برای چند نفری پیام های صوتی طولانی فرستادم و نینا مثلا ازم صبح پرسید آیا موادی کشیدم.. خیلی خوش حالم الکی. شاید به خاطر آهنگ هاییِ که کشف کردم..  زیرا برنامه ی محشر Spotify رو اینستال کردم. و خیلی خوبه!

یک ایمیل امروز دریافت کردم از سایتی که آدم می تونه در آن اتاق یا سئویت در جا های مختلف پیدا کنه. امیلی تبلیقاتی که باز اش نکردم. ولی تیترش جالب بود: اخبار جدید ما رو دریاب، بانوش.
و یاد آوردم اسم های آدم ها چه جذاب اند. در صحبت کردن، کلی میشه تاثیر گذاشت با همین اسم ها و بیان کردن شان. و بیان کردن فکر شده شان به خصوص. وقتی سَرسَری اسم را نخوانیم، بلکه با حس کردن حروف اش و شخصیتی که منظورمونه، اسم رو بیان کنیم.
به نظرم بیان کردن اسامی چیز قشنگیه.. فردی که باهاش مکالمه می کنی رو با قصد صدا می کنی.
جایی شنیدم یا خواندم یکی از زیباترین صدا ها برای آدم ها شنیدن اسم خودشونه.
من که از شنیدن اسمم به فارسی لذت می برم.. البته گاهی هم برام صدای اسمم از دهن آدم ها عجیبه.. مثلا وقتی عادت کردی صدای لقبی رو بشنوی. و ناگهان اسمت رو با لهجه می شنوی.

بچه هایی که لهستان بودند، دیشب برگشتند و الآن پاتریک اومد برای چاپ کردن عکس هایش..
منم که از ساعت یه ریزه مانده به ده دانشگاه هستم.. عکس های نمایشگاه رو امروز چاپ خواهیم کرد.. افتتاحیه یکشنبه ی بعدی است.

بدرود!