اینجا یک پناهگاه بود
يكشنبه, ۵ مهر ۱۳۹۴، ۰۱:۲۴ ب.ظ
سلام!
امروز دیگه باید حتما متن گذارشم در مورد چیرلیدر هایم را بنویسم.
لیست «ترانه های درهم» در ساندکلاد را گذاشته ام و بیشتر از اینکه تمرکزم پی کارم باشه، در تلگرام ول هستم.
نوبت آهنگِ «اینجا یک پناهگاه بود» از اولافور آرلاندز رسید.
آهنگه رو خـــیـــلــی هم دوست ندارم، اما اسمش به فارسی فوق العاده است. ترجمه انگلیسیشه، ولی فارسیش بر من تاثیر گذار تره.
اینجا یک پناهگاه بود.
و تو خرابش کردی.
و آنها نابودش کردند.
و از اعتمادمان سو استفاده کردند.
و سر ها را بریدند. در محله مان. جلوی خانه ام.
هم نیمکتی ام را با خودشان بردند.
به خواهرانمان تجاوز کردند. حتی به مادر هایمان.
اینجا یک پناهگاه بود.
گرفتنش. کشتند. دزدیدند. بریدند. شکستند.
آمدم و دیدم بی پناه شدیم.
آمدند. بازو هایم را گرفتند. فریاد زدم. زدند. کشیدند. دردم آمد. اشک ریختم. ندیدند. کاری نتوانستم بکنم.
نگاه کردم. فهمیدم. تمام بود. آخر خط.
راستش من فکر نمی کردم انطوری بشه. من فکر نمی کردم پناهگاهمان را اینطوری کنند. فکر می کردم.. فکر می کردن بزرگ شوم. دانشگاه بروم. ازدواج کنم. پناهگاهِ جدیدی بسازم. خیلی سریع تمام شد.
فکر نمی کردم قتل دوستانم را ببینم. خون خواهرم را بر فرش هایمان. رد تانک ها کنار مدرسه ام را.
هیچ وقت فکرم به این راه پیدا نمی کرد. به اتفاقی که الآن روزمره شده.
کاش... کاش هنوز پناهگاهمان بود.
ای کاش خانواده ام مانده بود.
آمدند. زنجیر می بندند دور گردنم. به جرم زنده بودن. مرا می بردند. چند مردِ بزرگ. ایستاده اند دورمان. باید زانو بزنیم. به همشهری هایم نگاه می کنم. دو نفر کنار تر از من، معلم ریاضی علی زانو زده. می آیند. با شمشیر. یعنی...؟
سلام خدا!
بدرود.
امروز دیگه باید حتما متن گذارشم در مورد چیرلیدر هایم را بنویسم.
لیست «ترانه های درهم» در ساندکلاد را گذاشته ام و بیشتر از اینکه تمرکزم پی کارم باشه، در تلگرام ول هستم.
نوبت آهنگِ «اینجا یک پناهگاه بود» از اولافور آرلاندز رسید.
آهنگه رو خـــیـــلــی هم دوست ندارم، اما اسمش به فارسی فوق العاده است. ترجمه انگلیسیشه، ولی فارسیش بر من تاثیر گذار تره.
اینجا یک پناهگاه بود.
و تو خرابش کردی.
و آنها نابودش کردند.
و از اعتمادمان سو استفاده کردند.
و سر ها را بریدند. در محله مان. جلوی خانه ام.
هم نیمکتی ام را با خودشان بردند.
به خواهرانمان تجاوز کردند. حتی به مادر هایمان.
اینجا یک پناهگاه بود.
گرفتنش. کشتند. دزدیدند. بریدند. شکستند.
آمدم و دیدم بی پناه شدیم.
آمدند. بازو هایم را گرفتند. فریاد زدم. زدند. کشیدند. دردم آمد. اشک ریختم. ندیدند. کاری نتوانستم بکنم.
نگاه کردم. فهمیدم. تمام بود. آخر خط.
راستش من فکر نمی کردم انطوری بشه. من فکر نمی کردم پناهگاهمان را اینطوری کنند. فکر می کردم.. فکر می کردن بزرگ شوم. دانشگاه بروم. ازدواج کنم. پناهگاهِ جدیدی بسازم. خیلی سریع تمام شد.
فکر نمی کردم قتل دوستانم را ببینم. خون خواهرم را بر فرش هایمان. رد تانک ها کنار مدرسه ام را.
هیچ وقت فکرم به این راه پیدا نمی کرد. به اتفاقی که الآن روزمره شده.
کاش... کاش هنوز پناهگاهمان بود.
ای کاش خانواده ام مانده بود.
آمدند. زنجیر می بندند دور گردنم. به جرم زنده بودن. مرا می بردند. چند مردِ بزرگ. ایستاده اند دورمان. باید زانو بزنیم. به همشهری هایم نگاه می کنم. دو نفر کنار تر از من، معلم ریاضی علی زانو زده. می آیند. با شمشیر. یعنی...؟
سلام خدا!
بدرود.
