روزگار شیرین

و... پروژه ی «آب» رو پیش می بریم.. چند سال دیگه چیزِ خوبی انشاالله می شه.

حوسِ کار تو پروژه ای فیلمی هم خیلی قلقلکم می ده.

امروز آموختم که باید نزدیک تر بروم، باز هم بیشتر وقت صرفِ داستان و سوژه هایم بکنم.. داستانِ چیرلیدر هایم رو نشد نشان دهم و فردا صبح به استادم نشانش می دهم. و باز آموختم که باید در هینِ کار رو پروژه، عکس ها رو ویرایش کرد و با این و اون در موردشون صحبت کرد. و آموختم که زبانِ تصویر خیلی مهمه! و اینکه عکس ها باید حس رو منتقل کنند!

و تصمیم گرفتم ادامه دهم.. هم این پروژه رو بعد از ایران ادامه می دهم، هم پروژه ام در مورد لائرا، دختری که به علت بیماریِ Alopecia Areata کچل است.

دیشب تا صبح کار کردم.. دیر رسیدم به سمینارِ رُلف و حسابی از دستم شاکی بود!

امشب هم کار خواهم کرد..

امروز خیلی ناراحت بودم که گند زدم به پروژه..

و دیشب با دوستم بیرون بودم و برنامه ی سفر رو ریختیم.

کاوه، دیروز حرفی زد که همان موقع فهمیدم این حرف رو زیاد پیشِ خودم تکرار خواهم کرد:«کار خودت رو بکن. ربطش به عکاس های ایران چیه؟»

آخرش، اسمِ کسانی رو یاد خواهیم داشت که ساعت ها قدیم در چاپ خانه بودند و تمام زندگیِ شان را پای عکاسی گذاشتند. نمی دانم تا چه حد حاضرم فدایی دهم، اما فعلا که حدی نمی بینم.