آرهوس
سلام.
الآن در اتاقم در هومه ی شهر آرهوسِ دانمارک هستم. دوشنبه آمدم اینجا برای یک ترم تحصیل.
می دونی ترسِ اصلیِ من چیه بود تو کل روز های گذشته؟ یعنی چیزی که بیشتر از کم آوردن پول و موفق نشدن در تحصیلم می ترسونتم.. این که دوست پیدا نکنم. و راستش من معمولا من راحت با آدم ها ارتباط می گیرم. اما این ترس خیلی عمیق در من هست.
چرا؟ هنوز دقیق نمی دانم. احتمالا تنها یک علت ندارد، بلکه افکار، تجربیات و احساسات زیادی باعث این ترس در من شدند. شاید در مهد کودک شروع شد.. جایی بود که ازش بدم می آمد. بعد حس تنهایی داشتم و دوست داشتم زود مامانم بیاد دنبالم. بعد پیش دبستانی هم به نظرم خیلی اجتماعی نبودم.. یه بار هم در صف صبحگاهی خودم را خیس کردم. و احساس شرم که بارها و بارها داشتم اش. ولی چرا باید برای انسان بودن خجالت بکشیم؟ برای فهمیدن این باید هنوز خیلی مطالعه کنم. و کلاس اول که دوستام صبح مدرسه می رفتند و من بعد از ظهر و نتونستم آنجا هم دوستی که زنگ های تفریحمون یادم باشه، پیدا کنم. با مهاجرتمونم جلوی این چالش بودم، کلاس چهارم با کل کلاس دوست بودم. ولی بعدش، به خصوص کلاس هفتم تو کلاسم دوستی نداشتم. فکر کنم برای این تجربیات، همیشه این ترس رو دارم.
انگار خواب هست همه چیز.
فوتِ ل. خانم. هنور انگار تو ایرانه و می رقصه و شوخی می کنه با عزیزانش. نمی دونم کی باور می کنم.
بعد رابطه ام با مردِ مصریم تازه و زیباست. همراهم آمد ایران.. رابطه مون قشنگه. صمیمی هستیم باهم و کمکم می کنه آدم بهتری باشم.
خانواده و فامیل هم گاه ایرانی بودنم رو نا خود آگاه می خواد ازم بگیره، گاه فکر می کنم ترد میشم.
ولی! حالم از روز های گذشته بهتره و شوق دارم برای چیز های تازه ای که یاد خواهم گرفت :)
و تا الآن که چند ساعت از شروع نوشتن گذشته، بیرون برف باریده و نشسته.
به این فکر می کنم که قدیم که اینترنت و تلفن نبوده، چه قدر رفتن به جای تازه سخت بوده!!!! مثلا وقتی مامان و بابام جایی می رفتند. یا سربازیِ داییم.. از دیدن غم و سختی های دیگران، ناراحت میشم. هوم.
بدرود
