ننگ و قدرت
سلام!
بیماری های روحی، خیلی شان ریشه در کودکی دارند. مثل نارسیسیسم. و این بیماریِ لعنتی، در بزرگسالی خیلی اذیت کننده هست. می تونه ایجاد شده باشه با بی توجهی والدین به کودک. یا تحمیلِ نقشی به او.
در این هفته ها، بیشتر راجع به اش تحقیق می کنم و می فهمم اش. خیلی ساده، با چند اشتباه، می توان زندگیِ آدمی را از سال های اولش نابود کرد.
مادر یا پدر بودن خیلی سخت تر از چیزیست که فکر می کنیم.
بچه که بودم، تب داشتم و دارو نمی خوردم. یعنی اگرم می خوردم، بالا می آوردم اش. بعد باید از شیاف استفاده می کردند. اولین تجربه ی من از تعرضی جنسی با شیاف ثبت شده که هنوز خیلی ازش بدم میاد و دردی که در سنینِ پایین در من ایجاد کرده را هنوز به یاد دارم. شیافِ متجاوز!
همینه چرخه ی آدمی..
و ما شنبه اسباب کشی می کنیم. از اولین خانه ای که دوستش داشتم و آرامش اتاقم بهم می داد.
خانواده ی صاحب خانه برایمان یک آلبوم درست کرده از عکس هایشان در روز های زیبایشان در آن خانه. حالا، آن روز هایشان تمام شده اند. ما چنین عکس هایی خواهیم ثبت کرد. و روزی می رسد که آن روز های ما نیز تمام می شوند. و من، در اواخر ۲۱ سالگیم، وجودم درد می کشد و می سوزد با این افکار.
این همه فکر. این همه فکر. این همه فکر.
و همه. شان دیجیتال. خواهند پرید. پوف.
زندگی. عجیبه!
فردا شب میرم استخر. این خوبه.
با این که کمرم درد می کنه و شاید مهره ای جایش را تغییر داده.. دکترِ چند وقت پیش نفهمید و من هنوز درد دارم. خلاصه دکترم باید برم.
اون آقاهه که دوسش داشتم شاید دیگه تنها یک عادت باشه.. عادتِ درد کشیدن مثلا... که خیلی سالم نیست. هست؟! نه.
ده روز دیگه دوباره ایرانم :)
تا حدی زالو ای هستم که از همه می دوشه و سو استقاده می کنه. ننگ بر من.
ننگ؟ یه مدت حس می کردم من ننگی هستم برای خانواده و خواندانم. حالا می دانم می خواهند آدم ها اینگونه احساس قدرت کنند. احساس قدرت! هر وقت سعی کردم با حرکتی احساس قدرت کنم، به کثافت ترین خلقتِ دنیا تبدیل شدم. حال به هم زن و کثیف!
بدرود.
