تسلیم فاصله ها؟
سلام!
کی می آیم ایران؟
امروز جایی که درخواست کار تو نمایشگاه بهشون دادم ایمیل زد که هفته ی دیگه رسیدگی می کنه. هفته ی دیگه بلیطم را می گیرم پس.
امروز کتابخانه ی دانشگاه بودم و روی کار گروهی مون کار کردیم. و دیشب دیر خوابیدم خیلی و اینگونه تمام امروز خوابم می آمد؛ یعنی چشمان سوزان و مقداری سر درد.
فردا نینیِ دختر خاله ام ۱ ساله میشه. فرشته ی نازِ منه! خیلی دوستش دارم.. یه ریزه دیگه میبینمش! هوووورااا!
مشکل من اینه که بی برنامه هستم. وگرنه این قدر سخت نبود انجام دادن یه مشت کار. والله.
من برم عکس های سفر مراکش مون رو ادیت کنم، فردا به استادم باید نشان شان دهم.
چند جلسه ی قبل را نرفتم سر کلاسش.
و این که منم خداییش فازم معلوم نیست! یه روز میگم من فقط تا ابد دلبر را می خواهم، دلبرِ سابق منظورم است. یه روز میگم هیچ مردی را نمی خواهم چون استقلالم مهمه برام. یه روزم می گذارم آدمی جدید بهم نزدیک شود. و همه ی این ها، به فواصل زمانی های خیلی کوتاه، طوری که حتی در چند ساعت تمام این فاز ها را می توانم تجربه کنم. یه چرخه است در اصل.
و امروز از تینا در مورد زندگی شخصی اش سوال کردم و حس کردم معذب شده. فهمیدم گویا زندگی شخصی اش را لا اقل برا من نمی خواهد باز کند. بیشتر باید حواسم به زبان بدن آدم ها باشه.
و عادت کردن به نبودِ م، سخته. شاید اشتباه فکر می کردم، اما درک مان از شوخی ها یکسان بود. صمیمیت فوق العاده ای داشتیم واقعا و فارسی زبان بود و راجع به خیلی آدم ها باهاش صحبت می کردم. اما این آخری ها واقعا فرق کرده بودیم و دیگه اون هوای رویایی بینمون نبود. انگار فاصله ها را بین خود راه داده بودیم. یا اصلا راهی جز این نداشتیم و تسلیمِ فاصله ها شدیم.
بدرود.
