روزگار شیرین

سلام.

تا حالا من فیلمِ «مادر» رو ندیدم. ولی چند وقت پیش قسمت هایی از آن را تماشا کردیم.
یادی کنیم از نقش اکبر ابدی که می گفت: «مادر، مُرد.»
اکنون من می نویسم: دلبر، مُرد.

دیروز بعد از مدتی خیلی خیلی طولانی، رفتم ورزش سنگین و از فرط سنگینی اش سر درد گرفتم. شاید رگی ترکیده باشه. امیدوارم آمادگی جسمانیم بالا رود. فردا افتتاهیه نمایشگاه رو احتمال خیلی زیاد برای کلاس ورزش زودتر ترک می کنم.
از خیلی آدم ها دوری کرده ام و دوست ندارم. هر چند گوشه نشینی فایده ای ندارد. دارد؟ نه، ندارد.
اخیر کتابِ «ناهمتا» را می خوانم. خیلی وقت بود رمان طولانی نخوانده ام. داستان اش خیلی جذاب است و هدیه دختر دایی ام برای تولدم بوده. اون زمان ها، که هنوز ایران زندگی می کردم.
چند وقت پیش باز یکی از علت هایی که می خواستم برگردم ایران، دلبر بود. الآن که برایم مرده، همچنان ایران را دوست دارم. اون روز برایم جالب است که دیگر حسی به ایران یا فرنگ نداشته باشم... چه اتفاقی خواهد افتاد که احساساتم کم سو شوند؟

این سر دردم دیروز خیلی بیشتر بود، اما هنور اذیت کننده است.
یه آلبوم انگلیسی زبان از کینگ رام یافتم، حال می کنم باهاش. صبحم رو جذاب می کنه. شب هایم هم با ناهمتا می گذرند. بینش گاه عکاسی، عربی، دانشگاه، از دیروز ورزش و دیدن ادم های قدیمی و جدید. حالم انگار خیلی بهتره تا روز های گذشته. جمعه شب دعوا کردم با مامانم و تا دو و نیم صبح حرف زدیم و گریه و این داستانا، شنبه دوستم رو دیدم و شب رفتم عکاسی که موسیقیِ محیط خیلی حالم رو خوب کرد. خوش حالم. از این که از عمقِ سیاه چال بالا آمدم.
دلبر مرد. نمی دانم من کشتم اش یا خودش مرد. ولی مرد :)

بدرود.