روزگار شیرین

سلام.

یه صبح خانه آقاجانم بیدار شدم و یهو ترامپ رائیس جمهور آمریکا شده بود.
امروز حدود یازده صبح با تماس یاسی بیدار شدم که گفت داره میاد تهران جشن بگیریم. پرسیدم جشن چی؟ امتحان داشتی امروز؟ میگه روحانی رائیس جمهور شد. آن قدر خوش حال شدم که خواب از سرم پرید. من بهش رای دادم و او اولین رائیس جمهور من است. به روحانی و دولت اش و ظریف افتخار می کنم. و امروز ترسیدم اگر خاتمی بمیرد، بر سر ایران چه خواهد آمد. امیدوارم میر حسین هم خوش حال شده باشه از برد روحانی.
این انتخابات خیلی احساساتی بود برایم.
و به نظر من، ما ایرانی ها باید خودمان مسائل مان را حل کنیم و بیگانگان را نکنیم وکیل خود. یکی از استاد هایم مثال خوبی در این بابت می زنه. میگه رشته ما، مثل یه خانواده ایتالیایی هست. تو هم شاید دعوا کنیم و مشکل داشته باشیم. اما به بیرون این ها را نشان نمی دهیم. ایران هم باید اینطوری باشه. و چه کرد این روحانی! به راستی به این دولت افتخار می کنم.

آرزو می کنم که روزی یک خانه در تهران و خانه ای در کنار کوه های سبز داشته باشم. و آرزو می کنم خوش بخت باشم.

انتخابات هم تمام شد!
ماندند کمتر از چهار ماه برای من در وطنم و خانه ی زیرزمینی ام و فامیلم و مستندم از آتش نشان ها و دوستانم و ایران.
من خوش بخت هستم. چون چند سال پیش، برایم سوال بود آیا روزی میشه من خوش بختی را تجربه کنم. بله، میشه! امیدوار باشیم. در شرایط مختلف. من شاید هنوز خیلی خام هستم، ولی امید به نظرم مهم ترین عامل است برای ادامه!

بدرود، دوست من.